Mechowiska Sulęczyńskie – czy powstanie rezerwat?
W dniu 14.11.2013 r. w Kartuzach przedstawiciele Klubu podpisali 3 umowy notarialne kupna 3 działek, na terenie których znajdują się najcenniejsze fragmenty siedliska w obiekcie „Sulęczyno”.
Od początku realizacji projektu pracownicy Klubu podejmowali działania nakierowane na skontaktowanie się z właścicielami gruntów prywatnych na terenie obiektów, gdzie planowane są działania w projekcie – m.in. na obiekcie Sulęczyno – w celu uzyskania zgody na przeprowadzenie działań ochronnych. Jako efekt tych starań w sierpniu br. odbyło się spotkanie w miejscowym Urzędzie Gminy, na które zaproszono właścicieli i zarządców działek leżących w granicach projektowanego rezerwatu oraz przedstawicieli władz samorządowych i Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Gdańsku (Partnera w Projekcie). Wynikiem tego spotkania było nawiązanie bezpośrednich rozmów z częścią właścicieli prywatnych, którzy zainteresowani byli sprzedażą swoich nieruchomości Klubowi. Trwające negocjacje z kluczowymi właścicielami doprowadziły do tego, iż w dniu 14.11.2013 r. w Kartuzach przedstawiciele Klubu podpisali 3 umowy notarialne kupna 3 działek, na terenie których znajdują się najcenniejsze fragmenty siedliska w obiekcie „Sulęczyno”. Łącznie działki posiadają powierzchnię 3,12 ha i włącznie z działkami będącymi w zarządzie Skarbu Państwa utworzą w najbliższej przyszłości rezerwat Mechowiska Sulęczyńskie o łącznej powierzchni ok. 21 ha. Jeśli uda się wykupić dodatkowe działki sąsiadujące z tymi już będącymi własnością Klubu zostaną one włączone w nowopowstający rezerwat. Dla rezerwatu, wspólnie z RDOŚ w Gdańsku wkrótce przystąpimy do sporządzenia projektu planu ochrony.
Kilka słów o samym obiekcie: od lat na tym terenie planowany był do utworzenia rezerwat pod nazwą Mechowiska Sulęczyńskie. Obszar, dzięki prowadzonym wcześniej badaniom koordynowanym przez prof. Marię Herbichową i prof. Jacka Herbicha dość dobrze znany jest entuzjastom ochrony torfowisk, szczególnie tych alkalicznych. Pod względem genezy jest to typowe torfowisko pojeziorne, gdzie płytka warstwa torfu (od kilku do kilkudziesięciu cm co świadczy o stosunkowo niedawno zakończonym procesie lądowienia) podścielona jest kilkumetrową warstwą gytii wapiennej. W nielicznych miejscach torfowisko nosi ślady jej dawnej eksploatacji. Mimo tego torfowisko należy do jednych z najlepiej zachowanych i najcenniejszych torfowisk alkalicznych zachodniej Polski. Na terenie parunastu hektarów obecne są dobrze wykształcone płaty z charakterystyczną roślinnością mechowiskową. Rzadkie gatunki mchów brunatnych takie jak: Paludella squarrosa, Tomenthypnum nitens, Helodium blandowii występują tu masowo. Licznie występują tu też takie perełki wśród mszaków jak: Cynclidium stygium czy Pseudocaliergon trifarium. Sulęczyno jest miejscem występowania lipiennika Loesela, spodziewamy się też występowania skalnicy torfowiskowej. Szczególne wrażenie sprawia populacja kruszczyka błotnego licząca co najmniej kilkanaście tysięcy osobników. Liczne i znacznej wielkości widoczne są tu płaty fitocenoz charakterystycznych dla torfowisk alkalicznych – m.in. Eleocharitetum quinqueflorae, Caricetum paniceo-lepidocarpae, Caricetum diandrae, Menyantho-Sphagnetum teretis, Caricetum appropinquatae war. mechowiskowy. Ze względu na przedstawione wyżej warunki obszar ten posiada wysoką rangę krajową oraz ma istotne znaczeniu dla UE w ochronie siedliska 7230. Niestety część powierzchni dość intensywnie zarasta roślinnością leśną co stanowi zagrożenie dla wyjątkowych walorów przyrodniczych tego terenu. Dodatkowym utrudnieniem dla prowadzenia działań ochronnych jest fakt, iż struktura własności jest dość skomplikowana i około połowa powierzchni leży na gruntach prywatnych.
Poniżej prezentujemy kilka zdjęć z obiektu i z podpisania umów notarialnych:
This text is also available in: EN
